Rechts houdt koppig vol. Wij zullen nooit de moed opgeven. Op 2 oktober komen wij op straat … Wij geven dan luid en duidelijk het signaal dat er interprofessionele stakingen in aantocht zijn! En wij hebben genoeg redenen om kwaad te zijn. De laatste 4 jaar staan de reacties van de sociale beweging niet in verhouding tot de aanslagen tegen de arbeiders. En de MR zegt dat er nog meer op komst zijn. De partij wil het avontuur met de Vlaamse rechterzijde en de fascisten voortzetten. No pasaran!
Zoals aangekondigd, gaan wij op 2 oktober opnieuw in de tegenaanval tegen de pensioenhervormingen. Michel 1 heeft het “pensioen met punten” al moeten inslikken. Pensioenminister Bacquelaine moet zijn huiwerk over de zware beroepen - in feite dat van het VBO - opnieuw maken. Hij moet ook de uitkeringen optrekken. Dat een gepensioneerde povertjes moet leven, onder de “armoededrempel”, kan niet langer in de 21e eeuw. Wie wil zo’n regime voor onze bejaarden? Als toekomstvisie? Wij niet!
Rechts rust nooit. Neemt nooit verlof. Gaat nooit met vakantie. Legt nooit de wapens neer! Zodra de arbeiders even niet opletten, slaat het toe, meedogenloos. De andere wang aanbieden? Wij niet!
Deze zomer worstelde Charles Michel met een moeilijke budgetopdracht. Hij gebruikte listen en trucjes, rommelde met de cijfers en liet ten slotte een rekening openstaan van … 8 miljard. Zoals altijd graaft rechts putten om de rijkaards nog meer cadeaus te geven. En na de verkiezingen zal het met een naïef gezicht uitleggen dat we de buikriem moeten aanhalen, nog maar eens. Dat er geen alternatieven zijn: afstand doen van elk sociaal beleid, de sociale zekerheid leegplunderen, in de overheidsdiensten snoeien. Om de cadeaus voor de rijken en de werkgevers te betalen!
Horrorcatalogus
Om de pil te vergulden, heeft hij een “contract” gesloten met de werkgevers, een “jobdeal”! Woorden zijn nooit onschuldig. Charles Michel praat niet over “werk”, hij leutert liever in het Engels. Want de “jobs” die hij ons voorspiegelt, zijn minderwaardige luizenbanen! “Jobs, jobs, jobs” … drie woorden voor onzeker werk tegen een belachelijk lage vergoeding …
Lonen die aan de productiviteit worden gekoppeld, pas na 60 aanspraak kunnen maken op pensioen (en dan nog …), beperking in de tijd van de werkloosheidsuitkeringen: dat waren de drie (grote) dromen die de werkgevers deden likkebaarden. De Zweedse coalitie heeft ze uitgevoerd. In 2004 deed het VBO haar ideeën voor de samenleving uit de doeken in een document dat toen ruime verspreiding kende. En kijk: dit “masterplan” is nu van de VBO-website verdwenen. Maar wij zijn die horrorcatalogus, die sindsdien systematisch wordt uitgevoerd, niet vergeten. Wat nog overbleef, waren de herziening van de koppeling van de loonschalen aan de anciënniteit, het SWT, het tijdskrediet vóór 60 jaar en een sterkere degressiviteit van de werkloosheidsuitkeringen tot op het niveau van het leefloon van het OCMW. Alles is uitgevoerd, of zo goed als. Dankuwel, regering!
Is een “deal” niet altijd geven en nemen? Wat geven de werkgevers? Niets.
Qua werkgelegenheid scoren wij slecht in vergelijking met onze buurlanden. De groei blijft ondermaats. De enige bijdrage aan de collectieve behoeften die de bedrijven willen doen, dient om de regering haar budgettaire goocheltrucs te laten opvoeren. De “jobdeal” is geen “deal”, maar oplichterij van het laagste allooi.
Wij leven in de ideale wereld die de werkgevers zich konden dromen. Hoewel zij als verwende kinderen altijd meer willen, kan iedereen zien dat hun interprofessionele eisenbundel van 2004 nu volledig is gerealiseerd. Ziet de toekomst er veelbelovend uit? Leven wij nu beter dan vroeger? Zijn wij nu gelukkiger dan gisteren? Wij alleszins niet!
De geschiedenis van de 20e eeuw heeft ons geleerd dat een sociaal project dat op ongelijkheid steunt, meestal gepaard gaat met racistische uitwassen en fascistische successen. Want dat is het wat plaatsvindt in Europa, van Italië tot Zweden, zonder Duitsland, Polen, Hongarije enz. te vergeten.
En bij ons? Fascisten vermommen zich als verenigingen van jonge, afgeborstelde universitairen. Deze “ideale schoonzonen” zijn racisten, macho’s en homohaters in dienst van Francken, die door zijn communicatie vrij spel geeft aan xenofobe haatpraat. Aan weerskanten van de taalgrens. De MR zwijgt. En is daardoor medeplichtig aan deze ziekelijke fenomenen. Medeverantwoordelijk zelfs. En de MR wil volharden in deze boosheid. Wij niet!
Met een mandaat van het Federaal Congres, dat hierin duidelijk en radicaal is, bekende de voorzitter van het ABVV meteen kleur bij het hervatten van de sociale werkzaamheden.
Stakingen zijn altijd een politieke daad die de werkgevers zuur opbreekt. Maar ook als wij niet zouden staken, terwijl het sociaal model op vraag van de werkgevers wordt uitgehold, terwijl de ongelijkheid sneller toeneemt dan de rijkdom en het fascisme op het punt staat om door te breken, zouden wij een politieke keuze maken. Voor een vakbond zou dat laffe vaandelvlucht betekenen. Eigenlijk zouden wij dan deserteren …
Nico Cué
Secretaris-generaal