EDITO

Onzekere contracten: nest van de arbeidersverdeeldheid
Het laatste rapport van de Internationale Arbeidsorganisatie is duidelijk: "Vooruitgang bij het terugdringen van de werkloosheid in de wereld betekent niet dat de kwaliteit van de werkgelegenheid wordt verbeterd".
Dit verklaart grotendeels de voortdurende zelfgenoegzaamheid van het bedrijfsleven en rechtse regeringen tegenover deze realiteit.
De toename van de werkgelegenheid en de daling van de werkloosheid waren te allen tijden slecht nieuws voor de aandeelhouders, omdat zij een groter machtsverhouding van de werknemers zagen in hun eisen voor betere arbeidsomstandigheden.
Maar de institutionalisering van het precaire contract en de totstandkoming ervan, niet langer als uitzondering, maar als norm in de arbeidsverhouding, heeft een boulevard gecreëerd voor werkgevers voor het verdelen van de arbeiders in hun onderneming. Deze verdeeldheid is een van de oorzaken van onder andere de stagnatie en vervolgens de voortdurende achteruitgang van onze sociale verwolvenheden gedurende tientallen jaren.
Het is nu zelfs gemakkelijk voor werkgevers om zich op werknemers te richten op basis van de kwaliteit van hun contract. Het is nu gemakkelijk voor de rechtse fracties om te rechtvaardigen dat de precaire toestand van sommigen verband houdt met het feit dat anderen vasthouden aan zogenaamde "voorrechten" die niet langer gerechtvaardigd zijn. Het is dan gemakkelijk om het verlangen naar vooruitgang bij deze zogenaamde "bevoorrechte" mensen te blijven vernietigen, aangezien zij zich in vergelijking met hun precaire collega's zeer tevreden moeten voelen over hun situatie.
De cirkel is rond en de aandeelhouders halen de kastanjes uit het vuur.
Het is dus door deze precaire situatie aan te pakken en er met alle kracht tegen te strijden dat de sociale beweging kan hopen een dynamiek van eisen te doen herleven. Door deze verdeeldheid te doorbreken, kunnen we hopen alle werknemers te verenigen in de richting van nieuwe veroveringen.
Het kapitalistische systeem heeft goed begrepen dat het door het handhaven van deze precariteit, door het versterken van deze verdeeldheid, kan doorgaan met het vernietigen van wat zo lang heeft geduurd om op te bouwen. Onze werkomstandigheden en sociale zekerheid worden dagelijks beïnvloed door de vaststelling van deze onzekerheid, die volgens de goedbedoelde, essentiële evolutie naar een "moderne" samenleving is.
We moeten onszelf eraan blijven herinneren dat het niet normaal is om zonder toekomstperspectief te werken. Het contract voor onbepaalde tijd moet een essentiële norm blijven. Dit is echte moderniteit, echte vooruitgang. Het moet opnieuw een centrale en fundamentele strijd voor onze organisatie worden.
Dit moet een van de fundamenten van ons sociale project zijn. Uiteraard niet die verwacht door de werkgevers, die willen dat we van contract tot contract gaan zonder enige garantie voor de toekomst, en die zelfs beweren dat het de diepe wens van de werknemers is en hen gelukkig zal maken.
Een andere samenleving is mogelijk, een samenleving waar onzekerheid plaats maakt voor duurzame en gedeelde welvaart. De Metallos van het ABVV berusten niet in het feit dat dit een onaantastbare utopie blijft. Zij zullen met al hun kracht blijven vechten om het te verwezenlijken.