De MR krijgt rake klappen

De kraanvogels trekken weer noordwaarts. Een goed teken. De eerste zonnestralen breken door een koele winterhemel. Het einde van de winter is in zicht. Toch mag niet voor iedereen de verwarming een paar graden lager. Het zijn bitterharde tijden voor de partij van een eerste minister wiens populariteit groter is in Vlaanderen, waar hij niet zal herverkozen worden, dan in Wallonië of in Brussel, waar hij zich kandidaat zal stellen. Frustratie alom. Is hier meer aan de hand?

Sinds vorige zomer draait de MR ook mee aan de knoppen in het Waals gewest. De partij kreeg de voorbije weken een flinke opdoffer te verwerken: de Duitse multinational Zalando kondigde na twee jaar onderhandelen aan uiteindelijk niet naar Dour te trekken om de Belgische en Noord-Franse markt te bedienen… maar wel naar Nederland. Een belofte van 1500 rechtstreekse banen ging in rook op voor de stad van een cdH- eminentie, M. Di Antonio. Met de MR aan de leiding is Wallonië niet aantrekkelijker. Het Waalse sociaal klimaat werd onmiddellijk op de helling geplaatst. De rigide markt bemoeilijkt de organisatie van nachtwerk. En de arbeid kost zo veel…

Drie grote struikelblokken in de liberale tuin. Rotsen, zouden we kunnen stellen. Een zwaarder sociaal klimaat is altijd het gevolg van een overleg dat in het slop zit. De MR heeft het overleg op federaal niveau een hak gezet met de oogluikende goedkeuring van de werkgevers, vooraleer het volledig in de kiem te smoren in Wallonië. Over flexibiliteit om nachtwerk te omkaderen valt altijd te onderhandelen, en de uitbreiding van de flexijobs naar de e-commerce heeft de investeerders blijkbaar niet over de streep gehaald. Loonstop, indexsprong en taxshift zouden nog niet voldoende zijn. Zelfs de zegen van het Elysée mocht niet baten, we hebben de investering niet binnengehaald.

Het ‘sleutel-op-de-deur’ verkoopspraatje hangt met haken en ogen aan elkaar. Dit moest vooral vakbonden, en dan vooral het ABVV, de daver op het lijf jagen. Zalando trekt in feite naar Nederland omdat dit land meer gedetacheerde werknemers uit Polen onthaalt dan wij, en omdat het meer deeltijdse ‘snert’contracten organiseert dan hier. De Waalse minister van economie, de liberaal Jeholet, kon niet anders dan uiteindelijk toegeven: ‘Ik ga niet vechten om dit soort banen aan te trekken’.

‘Jobs, jobs, jobs’ was nochtans een gimmick geworden, het credo van een liberalisme dat afgestompte ideologische recepten hanteert en met de kop tegen de realiteit botst. Of zoals de voorganger van Jeholet, Jean-Claude Marcourt, het nog veel treffender verwoordde: ‘Jobs, jobs, jobs, dat houdt in dat men drie banen nodig heeft om een treffelijk loon te krijgen’.

11 zetels minder, meerderheid zou minderheid worden
Het is stil bij de MR. En dus krijgt schimmige retoriek een kans (rondgebazuind in 140 tekens via de tweets van Francken), die de context verklaart van twijfelachtige praktijken naar migranten toe: samenwerking met dictaturen, vrijheiddodende ‘vrijheden’ die indruisen tegen artikel 3 van de Verklaring van de Rechten van de Mens en het ter discussie stellen van rechten die zo fundamenteel zijn als de bescherming van de woonst. Wie maalt er om een minimale dienstverlening van liberale ethiek? MR militanten, verkozenen en kiezers voelen zich hier duidelijk ongemakkelijk bij.  

En dat heeft een prijs. Welgeteld 5 zetels zouden er volgens de laatste polls aan gaan bij de enige Franstalige partij van de ‘kamikaze’. De N-VA zou zelf één zitje meer hebben, een magere troost bij de achteruitgang van de CD&V (- 4) en de VLD (-3). Zoals het er nu voorstaat zou de cdH aan boord moeten gehesen worden om deze retrograde meerderheid in het zadel te houden in 2019, … Dan zou de partij moeten afzien van zijn engagement om niet met de Vlaamse nationalisten te regeren. Is dit een groot probleem? De MR deed het cdH al voor en wel, de partij krijgt zware klappen.
Even terzijde. In Wallonië overtuigt links (PS, PTB en Ecolo) maar liefst zes op de tien kiezers. Wat rechts betreft, daarentegen, vertegenwoordigen MR en cdH amper 31% van de kiezers!
De balans van de federale coalitie zal rampzalig zijn. Op sociaal vlak. Op begrotingsvlak. Op sanitair vlak (wat betreft de controle op de voedingsketen. Op veiligheidsvlak. Op economisch vlak, want de groei van de ‘slechte’ banen verloopt trager dan bij onze buren. En dat terwijl de arbeidswereld een hoge prijs – een ongeziene achteruitgang van zijn rechten – betaald heeft voor een concurrentievermogen dat – dan nog wel verkeerd – gemeten wordt louter op basis van de lonen… en dat terwijl de dividenden op onverantwoorde en ongepaste manier blijven toenemen!

Deze vaststelling dient rustig in herinnering gebracht te worden, terwijl een ander zeer gevoelig dossier nog steeds op de agenda staat: de pensioenen en de aandacht voor het begrip zwaar werk bij de berekening van de loopbanen. Als het leed van werknemers die gezondheidsrisico’s genomen hebben, met gevaar voor eigen leven, die onder moeilijke omstandigheden gewerkt hebben, niet erkend wordt, zou dit een ‘kamikaze’ effect kunnen hebben…

Nico Cué
Algemeen secretaris